Moeders huilen niet…

Ik wilde eigenlijk niet huilen in het bijzijn van mijn kinderen. Maar ik werd simpelweg overmand door verdriet. Daar stond ik dan – midden in de woonkamer – met de rouwkaart nog dichtgevouwen in mijn handen te huilen als een klein kind. ‘Waarom huil je, mama?’ vraagt Isabel terwijl ze haar armen om mij heen slaat. Als wij samen naar de bank lopen vertel ik haar dat ik verdrietig ben. Je wilt je kind zo lang mogelijk beschermen tegen de nare dingen in het leven, maar vandaag ontkom ik daar niet aan. Ik kijk haar aan en zeg ‘Mijn oom is een sterretje geworden.’

Een sterretje aan de hemel

Natuurlijk, ik weet dat het leven echt geen sprookje is. Wij vertellen onze kinderen heel bewust dat niet elk mens het even goed heeft of over dieren die in asiels zitten. Maar huilen in het bijzijn van mijn kinderen dat vond ik toch wel een dingetje. Ik kan me niet heugen dat ik mijn ouders ooit heb zien huilen. Jij? Nee, ik lieg. Ik heb mijn moeder één keer zien huilen en dat is bij het afscheid van haar moeder, mijn oma. Dat heb ik heel bewust meegemaakt. Het maakte mijn moeder ook gewoon mens. En ik wilde er toen alleen maar voor haar zijn.

‘Is oom Ruud overleden? Is hij daarom een sterretje geworden?’ Vraagt ze. ‘Ja lieverd, oom Ruud is overleden en is nu een ster aan de hemel.’ Antwoord ik. Isabel kijkt mij vol medeleven aan. ‘Als jij heeeel oud bent, dan ga jij ook dood.. toch mama? En dan ben ik ook verdrietig.’ zegt ze.

Geen supervrouw, gewoon mama

Als ik de volgende ochtend de kamer van Isabel binnen loop hoor ik dat ze Roderick uitlegt waarom mama moest huilen. En bij het horen van haar woorden vult mijn (moeder)hart zich met liefde. Ik merk dat het Isabel goed heeft gedaan om te zien dat mama ook verdrietig kan zijn. Dat ik niet alleen mama maar ook een mens ben met dezelfde emoties als haar. Daar staat ze dan – als grote zus – haar broertjes op haar eigen manier te vertellen dat oom Ruud naar de hemel is gegaan.

Ja onze lieve oom Ruud, de oom waar wij zoveel mee hadden. De oom die niet alleen ons, maar ook onze kinderen belde op de verjaardagen. Ons een kaartje stuurde met de feestdagen en die altijd met heel veel plezier op visite kwam. Die lieve oom Ruud die onze familie op 5 januari bijeen bracht om afscheid van hem te nemen. Die mij ineens liet inzien dat ook mijn ouders inmiddels in de herfst van hun leven zitten. En die mij liet inzien dat ook papa’s en mama’s verdrietig mogen zijn.

Ik ben benieuwd hoe jij hierover denkt.

Fijne avond en tot woensdag! Liefs Romy