’t heerlijk avondje is gekomen, ’t avondje van Sinterklaas

Daar zit hij dan bij Sinterklaas op schoot. Zoet te luisteren naar wat de goed heiligman te zeggen heeft. Roderick beantwoordt – enigszins verlegen – netjes alle vragen. Terwijl ik – verliefd kijkend naar mijn zoon – vanaf de bank dit mooie moment rustig op mij in laat werken. Wat een mooi tafereel! En dan wordt Isabel geroepen. Daar zit ze dan met rode blosjes op haar wangen, op de schoot van de vriendelijke goedzak. En met haar ‘zogenaamde’ schuldbewuste blik geeft ze toe dat ze niet altijd even goed luistert. Isabel leidt namelijk, zo af en toe, aan een zeer ernstige vorm van het prinsessensyndroom.

Hoezo een prinsesje..

“Ik zit al hoor.. mevrouw Koster.” En bij het uitspreken van deze zin rolt ze nog even met haar ogen. Mijn onderkaak valt nog net niet van verbazing op de grond. Ik weet nu niet of ik heel hard moet lachen of juist boos moet worden. Uit het niets word ik geconfronteerd met een typisch gevalletje van prinsessengedrag. En ik hoor je denken.. tjsaaa.. van wie zal ze dat toch hebben. NIET van mij hoor! Ik haalde het niet in mijn hoofd om aan prinsessengedrag te doen. Dat durfde ik simpelweg niet. En met dat in mijn achterhoofd kijk ik mijn dochter – met mijn zogenaamde strenge blik – doordringend aan en zeg “Bespeur ik hier het gedrag van een klein verwend meisje?” Isabel, niet geheel onder de indruk van mijn strenge optreden, trakteert mij op haar mooiste glimlach terwijl ze haar excuses maakt.

Grappig of toch irritant

“Kom je mee naar boven, ik moet jullie klaarmaken.” Vraag ik. “Nee, ik maak eerst mijn woordjes nog even af mama.” antwoordt ze. “Nee, je gaat NU mee naar boven Isabel! Sinterklaas komt vanmiddag en als je niet op tijd klaar bent dan loop je hem mis.” “Ja mammm, ik kom zo.. ik maak dit nog even af.” En voordat ik er erg in heb sta ik te discussiëren met mijn dochter van zes. Mijn – duidelijk – mondige dochter weet kennelijk heel goed wat ze wil. En dat is heel erg mooi in haar verdere leven…

En dan wordt Isabel geroepen. Daar zit ze dan met rode blosjes op haar wangen, op de schoot van de goed heiligman. En met haar ‘zogenaamde’ schuldbewuste blik geeft ze toe dat ze niet altijd even goed naar ons luistert. Ze belooft Sinterklaas, met een mager stemmetje, het in het vervolg anders te gaan doen. Daar zit ik dan – verliefd kijkend naar mijn dochter – vanaf de bank dit mooie moment rustig in mij op te nemen.